- Bauke Wolters
Op de middelbare school, lang geleden, had ik een echt hardcore B-pakket. De verplichte talen: NL en E, uiteraard Wis1, Nat en Sch, omdat ik gymnasium deed Latijn erbij. Als extra achtste vak had ik Wiskunde 2, dat we met maar liefst 4 mensen volgden. Het verplichte 7e vak zou naar verwachting Biologie zijn, maar ik was eigenwijs en koos voor Economie. De reden was dat ik weliswaar een echte techneut was (en ben) maar mijn blik wilde verbreden.
Het gevolg is dat ik tot op de dag van vandaag te weinig van biologie afweet, maar gelukkig is mijn vrouw daarin weer erg goed. Het vak Economie was een makkie (8 op het examen ondanks een black out), ik moest de docent zelfs helpen bij de “wiskunde”. Wiskunde tussen aanhalingstekens omdat het een beetje optellen, aftrekken, kwadrateren en worteltrekken was, maar de docent vond het moeilijk! Toch ben ik erg blij dat ik dit vak gevolgd heb, net als vakken als Psychologie en Recht later: wij techneuten denken wel dat de wereld van techniek aan elkaar hangt, maar belangrijker is het wat de mensen met die techniek doen, en wat die techniek met de mensen doet.
Dat laatste brengt me op de piepjes. In het kader van het economische streven om in een fabriek een “ideaalcomplex” te hebben, zoals geleerd bij de lessen economie, heb ik een nieuwe vaatwasser gekocht. Een ideaalcomplex is een systeem waarbij er een aantal productiemiddelen zijn die onderling gelijkmatig in leeftijd verschillen. De aanschaf van deze middelen gebeurt ieder jaar en dus gelijkmatig. De som van de afschrijvingen is dan gelijk aan de aanschafwaarde van het productiemiddel. Deze productiemiddelen zijn dan zelffinancierend. Voordeel is ook dat de kapitaalsbehoefte gelijkmatig is (ja, geplukt van internet).
Wij kopen daarom elk jaar om deze tijd een nieuw huishoudelijk apparaat: koelkast, vaatwasser, wasmachine, kookplaat, magnetron, TV, computer, fiets, cv-ketel enzovoort. Net wat er zo’n beetje aan de beurt is. De vaatwasser was ca. 23 jaar oud, dus dat werd tijd. En de nieuwe piept. Bij alles wat je doet: open, dicht, programmeren, aanzetten, einde programma: hij piept. Maar dat doet de magnetron ook. En de koelkast (zelfs heeeel hard!), de wasmachine, de computers, de TV, de achteruitrijpiepjes van de auto. Alles piept! En het zijn eenzelfde soort piepjes! Is de wasmachine klaar of heb ik de diepvries open laten staan? Is het het CO-alarm of stuurt mijn zoon een SMS? Werkelijk alles piept te pas en te onpas en allemaal op die irritante 1000 Hz.
Ik beschouw het maar als mode: in de tachtiger jaren deden de auto’s dat ook, weet u nog? Vooral Amerikaanse en Japanse auto’s waren daar goed in. Piepen, korte toetertjes, “bongs” en “bings”. Vreselijk irritant en daarom inmiddels weer uit het autolandschap verdwenen. Ik ga er dus van uit dat over een paar jaar dit allemaal weer verdwijnt en vervangen wordt door een soort centrale melding op een paneel of je telefoon dat een huishoudelijk apparaat iets mede te delen heeft.
Gelet op mijn vervangingsinvesteringenmodel gebaseerd op “ideaalcomplex” ben ik echter de komende tijd veroordeeld tot het piepen
Gelet op mijn vervangingsinvesteringenmodel gebaseerd op “ideaalcomplex” ben ik echter de komende tijd veroordeeld tot het piepen. Deze high tech tinnitus zal me misschien nog decennia blijven achtervolgen of ik moet mijn apparaten sneller verslijten. Ziehier de voor- en nadelen van het volgen van economische lessen door technici: leerzaam, je krijgt een andere kijk op de maatschappij, maar ook een andere kijk op de collega-technici en hun soms irritante uitvindingen.
