Ontslag nemen (of krijgen) gaat bijna altijd gepaard met een rouwproces. Er zijn goede redenen voor het nemen van ontslag: meestal negatief en positief. Negatief omdat je ergens weg wilt, positief omdat je naar een nieuwe uitdaging toe wilt. Toch: bij een nieuwe baan valt er altijd iets mee en iets tegen. De reistijd, de files, het uiteindelijke netto-salaris, de collega die smakt bij de lunch, de aardige directeur die een zwarte kant blijkt te hebben. En omdat de slechte kanten van de vorige baan vervagen, kijken veel mensen met weemoed terug naar die vorige baan, waar ze precies wisten wat ze moesten doen, hun eigen vaste plekje hadden in de kantine en op de parkeerplaats, goed op konden schieten met de ene secretaresse die alles wel even kon regelen, enzovoort.
“Omdat de slechte kanten van de vorige baan vervagen, kijken veel mensen met weemoed terug naar die vorige baan”
Terugkijkend op 36 jaar werken heb ik geen spijt van de stappen die ik heb gedaan. Nee, afscheid nemen is niet gemakkelijk, maar ik kan nog steeds bij alle vorige werkgevers binnenstappen om een kop koffie te drinken. Ik heb overal wat geleerd, goede en slechte dingen. En die ervaringen verrijken mij. Misschien had ik nog veel vaker moeten wisselen, of juist minder, wie zal het zeggen. Vanuit mijn perspectief heb ik wel een tip voor die mensen die bang zijn om te wisselen: doe het gewoon eens. Ja, het kan mislukken, maar meestal gaat het goed. En hoe dan ook, je steekt er wat van op.
“Nieuwe kansen, nieuwe omgeving, meestal een vooruitgang in positie en /of salaris!”
Ik heb eens een kleine reorganisatie uitgevoerd, waarbij er 8 van de 100 mensen uit moesten. Ik vond dat lastig, want ik werkte er nog niet zo lang, kende de mensen nog niet zo goed en wist dat het al de zoveelste reorganisatie in een paar jaar was. Al pratende met een afdelingschef vroeg ik hem hoe het in het verleden was gegaan en waar de mensen terecht waren gekomen die waren ontslagen. Omdat het een hechte dorpsgemeenschap was, wist hij van de meeste mensen wat er met ze gebeurd was. Tot zijn eigen verbazing kon hij mij vertellen dat het overgrote deel van de mensen achteraf blij waren dat ze waren ontslagen! Waarom: nieuwe kansen, nieuwe omgeving, meestal een vooruitgang in positie en /of salaris! De paar mensen die er problemen mee hadden waren naar zijn mening altijd al negatief ingesteld geweest. Het aanzeggen van de ontslagen is door dit verhaal voor mij wel iets gemakkelijker geworden: ik wist dat de meesten een jaar later blij zouden zijn met hun nieuwe werkomgeving.
De komende jaren zullen heel veel mensen één of meerdere keren van werkgever wisselen. Ik wens al deze mensen veel succes en vooral plezier in de nieuwe baan. En beste werkgevers: ik wens jullie alvast veel plezier met jullie nieuwe medewerkers: ze hebben er zin in!
Bauke Wolters
