• Bauke Wolters

Deze week kregen we een brief die twee jaar onderweg is geweest. Het was de uitslag van een rechtszaak, aangespannen door De Nederlandse Staat naar aanleiding van een aangifte die wij twee jaar geleden hadden gedaan tegen een kandidaat.

Deze kandidaat, ene meneer K. had gereageerd op een Director Engineering-functie, een functie die wij regelmatig invullen, maar waarvoor het altijd lastig is om goede kandidaten te vinden. De reden daarvoor is dat dit een schaars soort kandidaat is, zeker als er gezocht wordt naar een specifiek soort technische kennis, wat hier zeker het geval was.  Het cv van meneer K. echter klonk als een klok: hbo wtb, gevolgd door een TU-opleiding, docentschap en een opleiding bedrijfskunde, allemaal precies wat gevraagd werd.

Het interview dat ik met deze meneer had verliep goed; hij was nogal eigenwijs, maar dat zijn alle techneuten (echt waar), en af en toe wel heel erg van zichzelf overtuigd, maar een Director Engineering mag dat best wel zijn. In de uitnodiging voor interviews vragen we de kandidaten om diploma’s mee te nemen. Deze meneer K. had ze ook meegenomen, en halverwege het interview schoof hij “even” een kopie van zijn diploma’s naar mijn kant van de tafel terwijl hij aan het praten was.

Met een schuin oog keek ik ernaar terwijl ik aan het luisteren was en bezig met notities maken, en mij viel plotseling een schrijffout op in de tekst. Dat is een tic van mij, ik kan er niets aan doen, maar schrijffouten vallen mij nu eenmaal snel op. Het was een fout in de standaard tekst van het diploma; dat is natuurlijk erg vreemd omdat deze teksten jarenlang gebruikt worden. Ik zei dit tegen meneer K., en hij zei dat hem dit nog nooit was opgevallen. Hij praatte verder, en terwijl ik door de diploma’s bladerde zag ik nog enkele foutjes.

“Hij praatte verder, en terwijl ik door de diploma’s bladerde zag ik nog enkele foutjes”

Ik vroeg of hij de originele diploma’s bij zich had en hij liet inderdaad prachtige diploma’s op groot formaat, op zwaar papier, met prachtige handtekeningen en geëmbosseerde stempels zien. Indrukwekkend en professioneel. En met de schrijffouten. Ik zei hier verder niets van, heb het interview afgerond, een foto gemaakt en afscheid genomen.

Vervolgens ben ik gaan bellen en mailen, naar de opleidingsinstituten en de hogeschool waar hij docent was geweest. Meneer K. was nergens bekend. Omdat de opleidingsinstituten geen uitspraak mogen doen over een diploma zonder toestemming van de geslaagde heb ik meneer K. nog een toestemmingsverklaring gestuurd ter ondertekening, maar hij was daarna onbereikbaar en heeft nooit meer iets van zich laten horen.

Omdat we fraude vermoedden hebben we aangifte gedaan bij de politie. Diplomafraude is een vorm van valsheid in geschrifte en is strafbaar gesteld in art. 326 Wetboek van Strafrecht. Zoals op alle fraudedelicten staat op diplomafraude een maximale straf van vier jaar gevangenisstraf, een boete van de vijfde categorie (max. € 74.000), een leer- of werkstraf, of een combinatie van deze straffen.
Nu, twee jaar later, is meneer K. definitief veroordeeld tot 120 uur dienstverlening of 60 dagen hechtenis. Hij is dus nog aardig goed weggekomen, maar ik denk dat hij het nu wel uit zijn hoofd zal laten om dit weer te doen. Misschien gaat hij de opleidingen alsnog doen, wie weet! En dan raad ik hem aan om op de lagere school te beginnen en goed te leren spellen.