- Bauke Wolters
Het CBS maakte vandaag bekend: het aantal werklozen is licht gedaald naar 572.000. Ik ben zelf eens werkloos geweest gedurende 6 maanden en ik vond het verschrikkelijk! Ik was jong, goed opgeleid, getrouwd en had een klein kind, en dan word je werkloos.
In het begin ben je optimistisch, je denkt “ach, ik vind wel weer wat” en dat wordt bevestigd door je omgeving. Dus je gaat aan de slag met je CV (toen nog getypt in Courier 10), pluist de Intermediair uit (toen nog wekelijks gratis op de deurmat), schrijft prachtige motivatiebrieven (nee, ook getypt, ik heb een rot handschrift), en vervolgens dagelijks kijken naar wat er door de brievenbus valt. Een brievenbus, voor de jongere lezers onder ons, is een niet-virtuele mailbox! En vervolgens krijg je afwijzing na afwijzing. De eerste paar keren lach je erom (het was toch eigenlijk geen echt leuke baan), daarna wordt het onprettig, en vervolgens echt ****.
Ik vond het ook vernederend om een uitkering aan te vragen en met zo’n ongeïnteresseerde ambtenaar te overleggen over wat ik allemaal zou kunnen doen om te solliciteren. Die uitkering interesseert me niet, ik wil een baan! Snap dat dan! En vervolgens wordt het stiller om je heen. De familie, vrienden en kennissen vragen niet meer hoe het met je gaat, want ze willen het negatieve antwoord niet weer horen. De sfeer thuis gaat erop achteruit, want het geld wordt krap. Erg krap. Gelukkig was mijn zoon jong, onschuldig en het zonnetje in huis. Goede, gemotiveerde brieven schrijven wordt steeds moeilijker. Het CV is al tien keer veranderd op advies van Jan en alleman. De brievenbus blijft angstwekkend leeg.
En toen kreeg ik een uitnodiging! Een sollicitatiegesprek bij een bedrijf op 25 kilometer van mijn huis. Het was een prachtige zonnige vrijdag in de zomer van 1993, het geld was krap, ik had uiteraard geen auto en de bus kostte ook geld (en veel tijd), dus ik besloot op de fiets te gaan. Bij het bedrijf heb ik het kortste sollicitatiegesprek ooit gehad, ik geloof dat ik binnen 10 minuten ben aangenomen. Na die 10 minuten moest ik nog met allerlei mensen kennismaken en papieren invullen, maar na zo’n twee uur kon ik weer op de fiets naar huis.
Ik kwam om ongeveer half zes thuis en daar stond mijn vrouw voor het huis. Ik sprong van de fiets, omhelsde mijn vrouw, zei dat ik de baan had en dat we dus gingen verhuizen. Voor de jongere lezers: er waren toen nog geen smartphones, we telefoneerden met vaste lijnen en zogenaamde “draaischijven”, dus ik had nog niet gebeld. Mijn vrouw keek mij vreemd aan, ging met me naar binnen en liet me de brief zien die die middag door de brievenbus was gevallen. Een afwijzing van hetzelfde bedrijf. Het was te laat om te bellen, ik verzeker u dat het weekend heel lang is geweest en dat mijn vrouw ernstig twijfelde of ik niet doorgedraaid was. Maandagochtend bellen! En gelukkig, het was oké.
Wat was er gebeurd? Ik had gereageerd op een grote advertentie met meerdere vacatures, in totaal hadden zo’n 300 mensen gereageerd. Voor de verschillende functies waren telkens een aantal mensen uitgenodigd en het secretariaat had van PZ de opdracht gekregen om een afspraak te maken met die mensen “en de rest af te wijzen”. Maar de directeur had zelf ook in de stapel sollicitaties gekeken en mij er alsnog zelf uitgevist en zelf uitgenodigd. En binnen tien minuten aangenomen! Maar de afwijzingsbrieven waren al onderweg… Ik heb 5 jaar met veel plezier en succes bij dit bedrijf gewerkt, het is allemaal goed gekomen.
Het gaat om veel meer dan werk, geld of status; het gaat om gezin, geluk en toekomst
Moraal van dit verhaal. Ik werk nu al 16 jaar met veel plezier als Consultant in de Werving & Selectie. Elke keer als ik iemand plaats geeft dit weer energie: kandidaat en klant én ikzelf zijn blij. Maar de keerzijde is dat ik elke keer ook veel meer kandidaten moet afwijzen dan die ene die ik kan plaatsen. En dat doet pijn, omdat ik weet wat de belangen zijn. Het gaat om veel meer dan werk, geld of status; het gaat om gezin, geluk en toekomst. Wij allemaal bij Van de Groep en Olsthoorn realiseren ons dat terdege, dus wij zullen altijd proberen om zuiver te zijn en duidelijk gemotiveerd te zijn in onze keuze. Wij worden betaald om dit fantastische werk te mogen doen, maar we hopen dat u het ons niet kwalijk neemt als wij u moeten afwijzen. Wij gaan uit van het positieve: volgende keer past het wél.
